دفتری داشتم که دوستش می داشتم.

دفتری داشتم که هر وقت پشت در خانه بی کلید می ماندم . پاکنویس کاغذهای باطله یا پشت بلیط اتوبوس و حتی کاغذ آدامسی می شد که در زمان معطلی روی آن نوشته بودم . کمی که گذشت ابرو باد و طراحی هایم به آن اضافه شد . همیشه بدون هیچ نگرانی نوشتم از احساسات و امید به آینده . اما یک روز . 

اولین مطلبم

گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. گاهی هم انتشار نظرات خود فرصتی برای نقد و ارزیابی است. نوشتن من از نانوشته هایم و دلگیریهای و دل مشغله هایم است هم برای خودم هم برای هر کسی که علاقه ای به خواندن نانوشته ها داشته باشد. 

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!